در تازه‌ترين نشست پژوهشي مؤسسه فرهنگي-هنري صبا، كه به بحث و بررسي نقاشي دهه 50-40 ايران با حضور صاحب‌نظران اختصاص داشت، پيشنهاد تاسيس موزه دائمي هنر معاصر ايران مطرح شد.

به گزارش روابط عمومي مؤسسه فرهنگي-هنري صبا وابسته به فرهنگستان هنر، در نشست پژوهشي و تحليلي اين موسسه كه در ادامه سلسله نشست‌هاي سيري در هنر دهه‌هاي 50-40 ايران برگزار شد، عباس مشهدي زاده، بهنام كامراني، ‌ هادي جمالي و واحد خاكدان به بحث و بررسي در خصوص ابعاد و ويژگي‌هاي نقاشي ايران در اين دو دهه پرداختند.

در اين نشست ابتدا عباس مشهدي زاده معمار، مجسمه ساز و پژوهشگر هنري، به ريشه‌ها و سرچشمه‌هاي نوگرايي در هنر ايران از مشروطيت به بعد با ظهور مدرنيسم و شكل‌گيري مفاهيمي چون ملي، مليت ،‌شهروند و شهرنشيني اشاره كرد و گفت: «ورود مفهوم شهروند به عرصه اجتماعی، در پي خود نياز به شكل‌گيري باشگاه‌ها، انجمن‌ها ،‌كانون‌ها و مراكز اجتماعي، فرهنگي و هنري را موجب شد و از دل اين نياز يك سامان زيبايي شناسانه جدید سر بر آورد.» وي آن گاه به تفصيل به تاريخچه تشكيل مدارس هنري و هنرستان‌ها، از مدرسه كمال الدين بهزاد در مكتب هرات تا هنرستان‌هاي تهران و شهرستان‌ها از دهه 40 به بعد و تشكيل دانشكده هنرهاي زيبا ،‌هنرهاي تزئيني و ... پرداخت . وي افزود: «بايد تمام حوزه‌هاي هنر و فرهنگ اين دو دهه را در تعامل و هم كنشي محتوايي با يكديگر در سيري واحد بررسي كنيم ، علي نصيريان در 1335، نمايشنامه «بلبل سرگشته» را نوشت ، فرخ غفاري در سينما «جنوب شهر» را ساخت و فريدون رهنما،‌منوچهر انوري و کامران شيردل و چهره‌هاي ديگري از پي هم ظهور كردند و همه اين جريان را تقويت و تثبيت كردند.»

آنگاه واحدخاکدان، نقاش وصاحب‌نظر هنر، ویژگی شاخص نقاشی ونقاشان این دودهه را، استفاده آنان ازتجربه نقاشان نسل‌های پیشین و نیز قرارگرفتن در فضا و شرایطی به شدت متحول، نوجویانه و سرشار از ایده‌های جدید در سراسر جهان دانست.

در ادامه هادي جمالي،‌ سه عامل مهم و تاثيرگذار بر هنر اين دو دهه را : تشكيل بي ينال‌هاي هنري اول تا چهارم تهران ( از 37 تا 45)، به همت ماركوگريگوريان، تأسيس دانشگاه هنر و ظهور جنبش سقاخانه، عنوان كرد و با طرح پيشنهاد تاسيس موزه دائمي هنر معاصر ايران، پس از كمال الملك تا دهه هاي 50-40، بر ضرورت حفظ ، نگهداري و ارائه ميراث هنر اين دوران تاكيد كرد.

سپس بهنام كامراني، مدرس و منتقد هنري، با اشاره به بازگشت دوباره نقاشان امروز به مكتب سقاخانه و هنر رئاليستي گفت: «ما دوباره داریم آن دوران را كشف مي‌كنيم و مي‌كوشيم پازل‌هايي از اين زمان و مكان گمشده را كنار هم بچينيم.» وي آنگاه به آسيب شناسي نقاشي دهه‌هاي 50-40 پرداخت و خاطر نشان كرد: «فقدان فهم تئوريك نقاشانه مهم‌ترين معضل هنر اين دو دهه بود. نقاشان ما به شکلی ابزارانه از رفتارهاي مدرنسيتي نقاشانه استفاده كردند. براي آن‌ها كوبيسم و بسياري از رويكردهاي نقاشي جديد، بيشتر تجربه یک فرم ديگري از ديدن بود، نه رفتارشناسي نقادانه و نقاشي عملی بیشتر با دست بود تا با انديشه و ذهن.»

وي در ادامه به ويژگي‌هاي منحصر به فرد نقاشي دهه 50-40 اشاره كرد و افزود: «تجربه و آزمايشگري مواد در نقاشي، تجربه ماده و متريال و تجربه ماده رنگ ،‌تجلي كشاكش بين مسائل و دغدغه‌هاي سنت و مدرنيزم، ‌تجربه‌هاي فرماليستي نقاشان اين نسل و نيز بهره آن‌ها از المان‌ها، اسطوره‌ها و هنر عاميانه و عناصر مذهب و آئين، روي هم رفته تنوع چشمگير و بي نظيري را چه در فرم زيبايي شناختي و چه در مفهوم و محتوا و چه در موضوع به ميراث نقاشي اين دو دهه بخشيده است، كه از هر زاويه‌اي به آن بنگريم دوره‌اي درخشان و منحصر به فرد است.»

گفتني است نمايشگاه پژوهشي هنر معاصر ايران در دهه هاي 50-40 با استقبال وسيع انبوه علاقه‌مندان،‌دانشجويان،‌ هنرمندان، پژوهشگران و استادان هنر، مواجه شده است.اين نمايشگاه تنها تا پايان اين هفته پذيراي بازديدكنندگان خواهد بود.