عبدالحمید قدیریان، نقاش، طراح و کارگردان هنری، در نمایشگاه تازه‌اش عنوان کرد: زمانی که در حال کشیدن تابلویی هستم، زمان فهم من از مفهوم است. تلاش می‌کنم تا بتوانم زوایای مختلف جهان هستی را درک و جایگاهم را در آن پیدا کنم. در تلاشم تا به‌واسطه این نمایشگاه، توجه مخاطب را به سمت نور، به‌عنوان جلوه‌ای از زیبایی‌ها و فاعلیت خداوند، جلب کنم.

به گزارش روابط‌عمومی فرهنگستان هنر، نمایشگاهی از آثار نقاشی عبدالحمید قدیریان با عنوان «هم‌پای نور»، مشتمل بر 32 تابلو و 6 مجسمه، روز چهارشنبه 5 شهریور 1399، در موزه هنرهای معاصر فلسطینِ فرهنگستان هنر گشایش یافت.

این نمایشگاه در روزهای نخستین خود میزبان علیرضا اسماعیلی، سرپرست فرهنگستان هنر؛ غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی؛ بعضی از معاونان و مدیران فرهنگستان هنر؛ حبیب‌الله صادقی و مصطفی گودرزی، از اعضای پیوسته فرهنگستان هنر؛ سیدرضا میرکریمی و مهرداد خوشبخت، از کارگردانان مطرح سینمای ایران؛ و دیگر هنرمندان و دوستداران هنر بود.

عبدالحمید قدیریان که علاوه بر نقاشی، در سینما هم دستی بر آتش دارد و در فیلم‌های سینمایی بسیاری با عناوین اجرایی مختلف حضور داشته‌ است، درباره نمایشگاهش گفت: در مجموعه «هم‌پای نور» تلاش کردم تا صحنه‌هایی که در حال تصویرگری آن هستم با جلوه نور و فاعلیت خدا به آن نگاه کرده و نور را در آن پر رنگ نمایم، این هم یک نوع نگاهی زیبایی‌شناسی است و فکر می کنم فطرت همه ما نور را دوست دارد و همه به طرف نور می‌رویم و چقدر زیباست که در رابطه با نور و فاعلیت خدا، معرفت و قدرت تشخیص هم داشته باشیم.

او به توضیح بیشتر در این زمینه پرداخت و گفت: مفاهیمی که با آنها سروکار دارم مفاهیمی بلند و الهی‌اند. بر همین حساب، زمان بسیاری صرف آثار می‌کنم و کار مرحله به مرحله پیش می‌رود. وقتی شروع به کشیدن یک تابلو می‌کنم چون قصدم صرفا کشیدن تابلو نیست، امکان دارد پس از تمام شدنش، آن را تغییر دهم و رویش قلم بکشم. هدف و موضوع من، تابلو نیست. موضوع، فهم من از مفهوم است. می‌خواهم مفهوم را بفهمم و ارتقا دهم. در واقع تلاش می‌کنم تا مفاهیم الهی را بیابم و به‌واسطه آن، جایگاه خودم را بفهمم.

قدیریان در تشریح نحوه حضور آثار در ذهنش، این‌گونه توضیح داد: در آثارم به دنبال پاسخ‌دادن به سؤال‌هایم هستم. مجموعه‌ای از سؤال‌ها در ذهن دارم و این مجموعه ممکن است در ذهن همه ما وجود داشته باشد؛ سؤال‌هایی از قبیل اینکه کجای این عالم ایستاده‌ام؟ باید به کدام سو بروم؟ و چه کار باید بکنم؟

این هنرمند در ادامه، با اشاره‌ به این مهم که هنر، قوی‌ترین وسیله برای فهم عالم هستی است، هنرمند را موظف دانست تا نسبت به آن توانایی‌ای که خداوند در اختیارش قرار داده و به امانت گذاشته است، یعنی فهم پیرامون، بی‌اعتنا نباشد و با تشخیصی درست از مسیر حرکت جامعه، راوی راه برای آحاد جامعه باشد.

او در ادامه گفت: هنرمند در هنگام خلق اثر باید رها باشد. اما شاکله کارش را باید از قبل، با تحقیقات و مطالعات شکل داده باشد. اگر این‌گونه نباشد و بر پایه ریاضیات و قواعد زیبایی‌شناسانه پیش برود، کار و اثرش فاقد روح خواهد بود.

او آثار هنری‌اش را از اوایل انقلاب تاکنون در سه مقطع مختلف، این‌گونه دسته‌بندی کرد: در مراحل ابتدایی یعنی از سال 1360، آثارم همزمان بود با دوران انقلاب اسلامی و دفاع مقدّس که آن زمان دانشجوی دانشکده هنرهای زیبای تهران بودم. در آن دوران با معارف الهی مطلقاً آشنا نبودم ولی در حوزة میدانی شاهد حضور دست خدا در پیرامونم بودم؛ حضوری که با مداومتش برایم حکم باور و ایمان پیدا کرد. برای نمونه می‌توانم به ماجرای صحرای طبس اشاره کنم. تابلوهای در کنار امام خمینی(ره) سال 1360، بهشت زهرا، سال 1361، امداد غیبی سال 1362 از جمله آثاری است که تحت تاثیر فضای دیداری آن زمان کار شد و در آنها از حضور غیبت در واقعیت صحبت شده بود.

سپس وارد مرحله دوم شدم که رخوتی در جامعه هنری ایجاد شده بود. در مرحله سوم متوجه شدم که این خودم هستم که باید حرکت کنم. حرکت به سمت پاسخ‌دادن به پرسش‌هایم؛ در واقع حرکت به سمت یافتن معارف الهی. در این سِیر که با حضورم در ساخت فیلم حضرت مریم مقدس(س) آغاز شد، قرصت خوبی بود تا با اهل علم هم‌نشین شوم و سِیر خود را آغاز کنم.

او در قدم‌های بعدی‌اش در عرصه هنر اشاره کرد و گفت: قبل از این نمایشگاه، در نمایشگاه «آسمانِ حسین» مخاطبانم را دعوت به نگاه به آسمان می کردم. در این نمایشگاه، دعوت به نور و دیدن فاعلیت خدا می‌کنم. در گام بعدی نمی‌دانم به چه سمتی حرکت خواهم کرد، اما این مسلم است که تلاش دارم که رو به جلو گام بردارم. در قالب نگاهی جدید، فهمی جدید و تجربه‌ای جدید.

تفصیل این گفت‌وگو را در شماره آتی نشریه «سفیر هنر» خواهید خواند.