در این کتاب، تحلیل بر پایه تعریفی ویژه از سبک در خوشنویسی انجام میپذیرد که بر اساس آن، تولد سبک بر اثر پیروی از اصولی مشخص بهوسیله تعدادی از هنرمندان در یک دوره است. پایه نظری تعریف فوق این است که شیوه متعلق به یک هنرمند است و معمولاً اگر شیوه هنرمند قابلیت تبدیل به سبک را داشته باشد، پیروانی مییابد و ممکن است تبدیل به سبک شود و مراد از سبکشناسی بررسی، نقد و تحلیل ویژگیهای مشترک یا شاخصههای قطعی در آثار هنرمندان آن سبکِ مشخص است. بنابراین، شناخت و تحلیل بیشتر تغییرات شکلی در اندازه حروف، نحوه ترکیب، کرسی و نحوه اتصالات در قالبهای مختلف یک قلم، بر اساس شاخصههای قطعی و مورد توافق ایجاد میشود و نیز لازم است که این ویژگیها از پیوندی درونی و ارتباطی انداموار برخوردار باشند. در سبکشناسی خوشنویسی، قلمهای گوناگون جداگانه مورد تحلیل قرار میگیرند؛ هرچند میتوان کلیت حیات خوشنویسی یک دوره را نیز بر اساس تحولات سبکی در آن دوره بررسی کرد. در این کتاب، همچنین بنا به ضرورت، ضمن تعریف اصطلاحات «خوشنویسی»، «سبکشناسی خوشنویسی» و «زییاییشناسی خوشنویسی» دیدگاههای مؤلف در تحولات تاریخی خطوط نسخ، نستعلیق و شکستهنستعلیق ارائه شده است