سومين جلسه از سخنراني‌هايي كه در نمايشگاه آثار پيشكسوتان هنرهاي سنتي برگزار مي‌شود به سخنراني استاد محمد قان‌بيگي اختصاص داشت كه با حضور استادان و جمعي از علاقمندان به موضوع «تحليل نقوش آئيني سفال» در مركز فرهنگي- هنري صبا برگزار شد.

قان بيگي در ابتداي اين جلسه با اشاره به الهام از طبيعت در نقش سفال‌ها گفت: از هزاره‌هاي قبل از ميلاد مسيح تا امروز سعي شده است از طبيعت در هنر استفاده شود. تمام اجزاي طبيعت چون آب، ماهي، بز، انسان، خورشيد، ماه و ... وارد نقوش مي‌شوند و تا امروز نيز ادامه مي‌يابند. اما نوع نگاه اين نقوش نشان مي‌دهد نوعي تكامل و تفكر رفته رفته به دنبال آنها تشكيل مي‌شود.»

قان بيگي ادامه داد: « در تركيب‌بندي ايراني هدف از ترتيب دادن عناصر و چيدن آنها در كنار هم، ارتباط دادن آنها با هدف مشخص كه همان عنصر تقدس است، انجام مي‌شده است. درميان عناصري كه در تركيب‌بندي هنرهاي ايراني و به خصوص نقوش سفال‌ها به كار مي‌رود كمتر عنصري يافت مي‌شود كه براي پركردن فضاي خالي استفاده شده باشد. تمامي خطوط مبني بر ضرورت جاي خود را پيدا مي‌كنند و تمام اجزا شخصيت مستقل دارند ودر عين حال در خدمت يك موضوع واحد هستند و با هم پيوند مي‌خورند.»

سپس قان‌بيگي اوج هنر سفالگري و نقوش روي سفال را سه دوره تاريخي دانست و گفت: «مهمترين دوران هنر سفال سه دوره تاريخي را شامل مي‌شود. اولين دوره هزاره سوم پيش از ميلادمسيح، دوره دوم عصر سامانيان يعني قرن سوم و چهارم هجري و دوره سوم، عصرسلجوقي است كه در نوع خودش بي‌نظير است و دوره با ارزشي در تاريخ هنر سفال به حساب مي‌آيد. سلجوقيان به دليل روحيه بيابان‌گردي بينش ويژه‌اي در نقوش سفال و معماري به وجود آوردند.»