سیدعلیرضا گپایگانی، عضو گروه چندرسانه‌ای فرهنگستان هنر، در حاشیه دوازدهمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی عنوان کرد: اینکه هنرمند ما توان تولید ندارد غلط است، اما هنرمند ما بر اساس سیاست‌گذاری‌های نادرست نمی‌تواند در عرصه تعامل جهانی قرار گیرد.

سیدعلیرضا گپایگانی، عضو گروه چندرسانه‌ای فرهنگستان هنر، در حاشیه دوازدهمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی عنوان کرد: اینکه هنرمند ما توان تولید ندارد غلط است، اما هنرمند ما بر اساس سیاست‌گذاری‌های نادرست نمی‌تواند در عرصه تعامل جهانی قرار گیرد.

به گزارش روابط‌عمومی فرهنگستان هنر، سید علیرضا گلپایگانی، عضو گروه چندرسانه‌ای فرهنگستان هنر، در دوازدهمین جشنواره پویانمایی و هفتمین بازار ملی پویانمایی تهران، در گفت‌وگویی به مشکلات و موانع حوزه آثار پویانمایی پرداخت و توضیح داد: به‌جز ایران، هیچ اثر پویانمایی در دنیا پیدا نمی‌کنید که متعلق به یک تاریخ و جغرافیای خاص باشد، یعنی ما تولیدکننده و مصرف‌کننده آثار خودمان هستیم. دست‌اندرکارانی که بودجه دولتی برای تولید می‌دهند همیشه عنوان می‌کنند که ما می‌توانیم با هزینه کمتر انیمیشن خارجی وارد کنیم. این نگاهی غیرتخصصی به این مقوله است، در حالی که پویانمایی (انیمیشن) پدیده‌ای صنعتْ‌هنر و سودآور است.

عضو هیئت‌علمی گروه کارشناسی‌ارشد انیمیشن دانشگاه هنر، با آوردن مثال‌هایی در این زمینه، افزود: تولید هر محصول به‌صورت انبوه‌سازی در سایه صادرات معنا پیدا می‌کند. به‌عنوان مثال، اگر کارخانه‌ای که سوزن تولید می‌کند تولیدات خود را صادر نکند، ورشکست می‌شود. این امر در حوزه پویانمایی (انیمیشن) هم صدق می‌کند و قطعاً اگر به صادرات محصولات پویانمایی نپردازیم، فعالیت‌هایمان در این حوزه به شکست می‌انجامد. معتقدم انیمیشن‌های ما الان از پتانسیل های موجودش استفاده نمی‌کند و انیمیشن‌های ما الآن مرده است و ما برای زنده‌نگه‌داشتن آن به تزریق سرم بسنده کرده‌ایم و آنها را به حالت نیمه‌جان نگه داشته‌ایم، چون فکر می‌کنیم باید باشند.

سیدعلیرضا گلپایگانی کیفیت آثار و موفقیت انیماتورهای ایرانی در خارج از کشور را ستود و خاطرنشان کرد: بسیاری از کسانی که با من کار می‌کردند الآن در کمپانی دیزنی مشغول به فعالیت‌اند. کیفیت و سطح اطلاعات نیز بالاست و آثار دانشجویی هم‌اکنون در جشنواره‌ها شرکت می‌کنند، موجب شگفتی‌اند و موفق به کسب جایزه هم می‌شوند. ما در بحث تکنیکالی رشد فزاینده داشتیم و متأسفانه، افراد فعال در این حوزه، بعد از کسب قابلیت‌های لازم، مهاجرت می‌کنند. افراد اینجا بزرگ می‌شوند، رشد می‌کنند و آزمون‌ خطاهای خود را انجام می‌دهند، اما ثمره توانمندی‌هایشان را به دیگر کشورها ارائه می‌دهند.

این استاد دانشگاه رشته انیمیشن دانشگاه هنر در ادامه تولید صنعتی انیمیشن را با تولید هنری و فستیوالی متفاوت دانست و در این‌باره اضافه کرد: فرهنگستان هنر بحث مالی را پیگیری نمی‌کند، در واقع به دنبال تولید هنر است، اما در این حوزه بحث مالی بسیار اهمیت دارد. معتقدم هر هنری که حمایت مالی نشود نمی‌تواند به حیات خود ادامه دهد. تمام هنرمندان شاخص در جهان حامیان قدرتمند و ثروتمند داشتند. شاید منصفانه به نظر نیاید و یا دوست نداشته باشیم اما اغلب آثار هنرمندان  شاخص تاریخ هنر مثل  میکل‌آنژ و داوینچی مجسمه‌ها و نقاشی‌هایش را به سفارش صاحبان ثروت و قدرت  تولید می‌کردند. اگر حامی نداشتند نمی‌توانستن به حیات  هنری خود ادامه دهند . بسیاری از هنرمندان در طول تاریخ همین‌گونه ادامه به خلق آثار ارزشمند هنری پرداخته‌اند.

این پژوهشگر حوزه پویانمایی در مورد متن‌ها و روایت‌هایی که به تولید پویانمایی در ایران ختم می‌شود پرداخت و در این باره توضیح داد: ارئه ایده های  فانتزی معمولا  مورد علاقه سفارش دهنده های بزرگ در ایران نیستند و فیلمسازان انیمیشن ناخوداگاه به سمت طرح‌های رئال سوق داده می‌شوند و از آنجا که تولید انیمیشن دارای صرف زمان و هزینه بسیار است در بسیاری از موقعیت‌ها برای اینکه دچار ممیزی نگردند  دچار خود سانسوری می‌شوند. بطور مثال با اینکه  ساخت انیمیشن با حضور قهرمان‌‌های زن ممنوع نیست، اما ما خودمان به سمت تولید این‌گونه داستان‌ها نمی‌رویم.

گلپایگانی درباره مباحث طراحی شخصیت‌های کارتونی تصریح کرد: در پروژه انیمیشن پوریای ولی، شما نمی‌توانید از طراحی لباس خاص استفاده کنید. بدن پوریا نیز تخت و بی‌شکل است و هیچ نمادی ندارد. در پروژه‌ای دیگر، ایراد بر سرِ روسری حیوانات ماده بود که تفکری کج و اشتباه است. ما نمونه‌های بی‌شماری از این مسائل داریم که متأسفانه برخی از اوقات غیرمعمول است، اما بر آن دامن می‌زنند و گاه سلیقه‌های شخصی بر آن اِعمال می‌کنند.

او در پایان سخنان خود با اظهار تأسف، از آثار موفقی نام برد که از شرکت در مجامع جهانی محروم‌اند و گفت: در پروژه انیمیشن  پهلوانان  شخصیت اصلی  یعنی پوریای ولی در مقطعی از کار در گذشته بخاطرنیمه برهنه بودن در فضای زورخانه مورد انتقاد قرار می‌گرفت، گرچه در حال حاضر در مدیریت فعلی دیگر این سخت‌گیری‌ها  و اعمال سلیقه‌های شخصی وجود ندارد اما به هر حال در موضوعات ساده‌تر خود هنرمند دچار شک و تردید  می‌شود که در خلق اثر تاثیرگذار خواهد بود. باید به هنرمندان خودمان که در واقع معلمان فرهنگی کشور هستند، اعتماد کنیم  و حتی اگر ناخواسته مرتکب اشتباه بشوند باید فرصت اصلاح به آنها داده شود تا بتدریج آثار ارزشمند و ماندگار بوجود بیایند. ما در گذشته نمونه‌های بی‌شماری از این مسائل داشتیم که متاسفانه برخی اوقات غیرمعمول بود اما بر آن دامن می‌زنند و گاه  اعمال سلیقه‌های شخصی بر این نظارت‌ها می‌افزایند.